احكام روزه قضا
احكام روزه قضا
- ( مسأله 124 ) اگر ديوانه ای عاقل شود يا كافری مسلمان گردد، قضای روزه های زمان ديوانگی يا كفر بر او واجب نيست، ولی اگر مسلمانی كافر شود و دوباره مسلمان گردد قضای روزه های زمان كفر بر او واجب است.
- ( مسأله 125 ) روزه ای كه از انسان به واسطه مستی ترك شده بايد قضا شود، هر چند چيزی را كه به وسيله آن مست شده برای معالجه خورده باشد، بلكه اگر نيّت روزه كرده و مست شده بنابر احتياط واجب بايد آن روزه را تمام كند و قضای آن را نيز بجا آورد.
- ( مسأله 126 ) كسی كه برای عذری يا بدون عذر چند روز را روزه نگرفته و بعد در شماره آن شك كرده دو حالت دارد:
الف- اگر شك كند كه چه وقت عذرش برطرف شده بنابر احتياط واجب بايد به احتمال بيشتر عمل كند، مثل كسی كه پيش از ماه رمضان به مسافرت رفته و نمی داند پنجم رمضان از سفر بازگشته يا ششم، چنين شخصی بايد احتياطا شش روز را روزه بگيرد.
ب- اگر شك كند كه چه وقت عذر برايش پيدا شده می تواند مقدار كمتر را قضا نمايد، مثل كسی كه در روزهای آخر ماه رمضان مسافرت كرده و بعد از رمضان نمی داند كه ابتدای سفر او بيست و پنجم بوده يا بيست و ششم، چنين شخصی می تواند روز بيست و ششم را روز شروع مسافرت خود حساب كند و پنج روزه قضا بگيرد، مگر اينكه مقدار روزهايی را كه روزه نگرفته میدانسته و بعد فراموش كرده باشد كه در اين صورت بنابر احتياط مقدار بيشتر را كه احتمال می دهد قضا نمايد.
- ( مسأله 127 ) زن حائض يا نفسا روزه هايی را كه در روزهای حيض يا نفاس نگرفته بايد پس از پاك شدن قضا نمايد، ولی زن مستحاضه بايد به ترتيبی كه در احكام استحاضه گفته شد روزه های خود را بگيرد و در اين صورت ديگر قضا ندارد.
- ( مسأله 128 ) اگر در ماه رمضان به واسطه عذری روزه نگيرد و پس از رمضان عذر او برطرف شود، بنابر احتياط واجب تا رمضان سال بعد قضای آن را بجا آورد و چنانچه تا رمضان آينده از روی عمد قضای روزه را نگيرد بايد علاوه بر قضای روزه برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد.
- ( مسأله 129 ) اگر در قضای روزه رمضان كوتاهی كند تا وقت تنگ شود و در تنگی وقت عذری پيدا كند، بايد روزه ها را پس از رمضان قضا نمايد و برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد.
- ( مسأله 130 ) اگر موقعی كه عذر دارد تصميم داشته باشد كه پس از برطرف شدن عذر روزه های خود را قضا كند و پيش از آنكه قضا نمايد در تنگی وقت عذری پيدا كند، بايد قضای آن را بگيرد و بنابر احتياط واجب برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد.
- ( مسأله 131 ) اگر بيماری انسان چند سال ادامه پيدا كند و پس از بهبودی تا رمضان آينده به اندازه قضا وقت داشته باشد، بايد قضای رمضان آخر را بگيرد و برای هر روز از سال های پيش يك مدّ طعام به فقير بدهد و قضای آنها واجب نيست.
- ( مسأله 132 ) كسی كه از چند ماه رمضان روزه قضا دارد، قضای هر كدام را كه اول بگيرد مانعی ندارد، ولی اگر وقت قضای رمضان آخر تنگ باشد، مثل آنكه پنج روزه از رمضان آخر قضا داشته و پنج روزه هم به رمضان مانده باشد، بنابر احتياط واجب اول قضای رمضان آخر را بگيرد.
- ( مسأله 133 ) اگر قضای روزه چند رمضان بر او واجب باشد خوب است معيّن كند، گرچه به طور اجمال، كه قضای كدام رمضان را بجا می آورد، ولی اگر به طور كلی قصد نمايد، قضای رمضان جلوتر محسوب می شود.
- ( مسأله 134 ) كسی كه به نيّت قضای روزه رمضان روزه گرفته، اگر وقت قضای روزه او تنگ نباشد میتواند پيش از ظهر روزه خود را باطل نمايد، ولی بعد از ظهر جايز نيست آن را باطل كند بلكه كفاره هم دارد.
- ( مسأله 135 ) اگر به دليل بيماری روزه رمضان را نگيرد و بيماری او تا رمضان سال بعد ادامه يابد، قضای روزههايی را كه نگرفته بر او واجب نيست هر چند احوط است و بايد برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد، ولی چنانچه به واسطه عذر ديگری، مثلاً مسافرت، روزه نگرفته و عذر او تا رمضان سال بعد باقی بماند، بايد روزه هايی را كه نگرفته قضا كند و بنابر احتياط واجب برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد.
- ( مسأله 136 ) اگر به علت بيماری روزه رمضان را نگيرد و پس از رمضان، آن بيماری بهبود يابد، ولی عذر ديگری پيدا كند كه نتواند تا رمضان سال بعد قضای آن را بجا آورد، بايد روزه هايی را كه نگرفته قضا نمايد، همچنين اگر به علت ديگری غير از بيماری روزه رمضان را نگيرد و پس از رمضان آن عذر برطرف شود، ولی به علت بيماری نتواند تا رمضان بعد روزه بگيرد، بايد روزه هايی را كه نگرفته قضا نمايد و در هر دو صورت بنابر احتياط واجب برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد.
- ( مسأله 137 ) اگر قضای روزه رمضان را چند سال تأخير بيندازد بايد آن را بجا آورد و برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد و با تكرار سالهای تأخير چيزی به كفاره اضافه نمی شود.
- ( مسأله 138 ) اگر از روی عمد روزه رمضان را نگيرد بايد قضای آن را بجا آورد و برای هر روز، دو ماه روزه بگيرد يا به شصت فقير طعام دهد و چنانچه تا رمضان آينده قضای آن روزه را بجا نياورد بنابر احتياط واجب برای هر روز يك مدّ طعام بدهد.
- ( مسأله 139 ) اگر قضای روزه ميّتی را، به طور مجانی يا استيجار، گرفته باشد بنابر احتياط واجب بعد از ظهر آن را باطل نكند.
- ( مسأله 140 ) اگر به علت بيماری يا حيض و يا نفاس روزه رمضان را نگيرد و پيش از تمام شدن ماه رمضان بميرد، لازم نيست روزه های او را قضا كنند، ولی اگر به علت مسافرت اختیاری روزه رمضان را نگيرد و پيش از تمام شدن رمضان بميرد بايد برای او قضا كنند.
- ( مسأله 141 ) پس از مرگ پدر، بزرگترين وارث مرد طبق طبقات ارث، بايد قضای نماز و روزه او را به تفصيلی گذشت بجا آورد، اين حكم بنابر احتياط در مورد مادر هم جاری است، همچنين است اگر پدر يا مادر بجز روزه رمضان روزه
واجب ديگری را، مانند روزه نذر، نگرفته باشند. در اين موارد اگر پدر ميّت زنده است بنابر احتياط با كمك پسر بزرگتر ميّت اين كار را انجام دهد. - ( مسأله 142 ) اگر ميّت به خاطر مسافرت روزه های خود را نگرفته باشد، ولی او؛ يعنی پسر بزرگتر و بنابر احتياط واجب بزرگترين وارث مرد مطابق طبقات ارث، بايد قضای آنها را بجا آورد، ولی اگر به خاطر بيماری روزه ها را نگرفته است، قضای آنها در صورتی بر ولی او واجب میشود كه بر خود او قضای آنها واجب بوده و بجا نياورده است. یعنی بعد از رمضان بهبودی حاصل شده و روزه را نگرفته است.
دیدگاهتان را بنویسید