احكام نجاسات
احكام نجاسات
(مسأله 109) نجس كردن قرآن به تفصيلی كه گفته می شود، حرام و آب كشيدن آن واجب است.
(مسأله 110) خوردن و آشاميدن چيز نجس و نيز خورانيدن آن به ديگران، حتی به اطفال، در صورتی كه ضرر قابل توجه داشته باشد حرام است، بلكه اگر ضرر هم نداشته باشد بنابر احتياط بايد از آن خودداری كنند، ولی اگر خود كودك خوراكی را نجس كند و يا با دست نجس، آن را بخورد، جلوگيری از او لازم نيست.
(مسأله 111) اگر انسان ببيند كسی چيز نجسی را می خورد يا با لباس نجس نماز می خواند، لازم نيست به او بگويد، مگر اينكه طرف، به اصل حكم شرعی جاهل باشد، كه در اين صورت لازم است حكم خدا به او گفته شود.
(مسأله 112) اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است بايد به مهمان ها بگويد و اگر يكی از مهمان ها بفهمد لازم نيست به ديگران خبر دهد، ولی چنانچه طوری با آنان معاشرت دارد كه میداند به واسطه نگفتن، خود او هم نجس می شود، بايد بعد از غذا به آنان بگويد.
(مسأله 113) اگر جايی از خانه يا فرش كسی نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانی كه وارد خانه او می شوند با رطوبت به جای نجس رسيده است، لازم نيست(گرچه اگر گفت خلاف نکرده.) به آنان بگويد، مگر اينكه او آنان را دعوت كرده و چيز نجس را در اختيارشان گذاشته باشد، يا اينكه بخواهد يا ناچار باشد با آنان هم غذا شود و میداند به واسطه نجس بودن آنان خود او هم نجس می شود.
(مسأله 114) فروختن و عاريه دادن چيز نجسی كه می شود آن را آب كشيد، چنانچه نجس بودن آن را به طرف بگويند اشكال ندارد و چنانچه نگويند محل اشكال است، بلکه لازم است.
(مسأله 115) اگر چيزی را كه عاريه كرده نجس شود، چنانچه بداند صاحبش آن چيز را در خوردن يا آشاميدن و يا در كاری كه طهارت در آن شرط است استعمال می كند واجب است به او بگويد، بلكه در غير اين صورت نيز بنابر احتياط به او خبر دهد.
دیدگاهتان را بنویسید