كفاره روزه
كفاره روزه
- ( مسأله 101 ) اگر كسی عمدا و بدون داشتن عذر روزه رمضان را افطار كند علاوه بر قضای آن كفاره نيز بدهكار است و كفاره روزه رمضان سه چيز است كه انسان مخير است يكی از آن ها را انجام دهد:
الف ـ گرفتن شصت روزه، به طوری كه سی و يك روز آن پی در پی باشد و اگر بقيه آن پی در پی نباشد اشكال ندارد.
ب ـ دادن شصت مدّ طعام به شصت فقير يا سير نمودن آنها.
ج ـ آزاد كردن يك بنده در راه خدا (كه در شرايط فعلی موضوع آن منتفی است).
- ( مسأله 102 ) كسی كه میخواهد دو ماه كفاره روزه رمضان را بگيرد بايد طوری شروع كند كه پيش از گرفتن سی و يك روز، به روزی كه روزه در آن حرام است، مانند عيد قربان، برخورد نكند، همچنين نبايد به روزی برخورد كند كه روزه آن واجب معيّن باشد، ولی اگر عذرهايی مانند حيض يا نفاس و يا سفری كه در رفتن آن مجبور و از اختيار او بيرون است فاصله شود اشكال ندارد و بايد پس از برطرف شدن عذر بقيه را انجام دهد.
- ( مسأله 103 ) كسی كه بايد دو ماه پی در پی روزه بگيرد، اگر در بين سی و يك روز بدون عذر يك روز را روزه نگيرد، يا وقتی شروع كند كه در بين آن به روزی برسد كه روزه آن واجب معيّن است، بايد روزه ها را از سر بگيرد.
- ( مسأله 104 ) كسی كه می خواهد شصت فقير را سير كند میتواند آنان را به يكباره يا در چند نوبت دعوت كند و نيز می تواند به هر كدام يك مدّ طعام معادل تقريبی «750 گرم» مواد خوراكی[1] بدهد و اگر توان پرداخت آن مقدار را نداشته باشد، هر چند فقير را كه می تواند سير كند و يا هر مقدار مواد خوراكی كه می تواند بدهد و اگر به هيچ وجه توان ندارد استغفار كند و بنابر احتياط هر گاه توانست كفاره را بدهد.
- ( مسأله 105 ) كسی كه بايد برای كفاره يك روز شصت فقير را سير كند، اگر به شصت فقير دسترسی ندارد نمیتواند به يك فقير بيشتر از يك مدّ طعام (حدود 750 گرم) بدهد يا يك فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، ولی چنانچه اطمينان داشته باشد كه فقير آن ها را به زن و فرزند خود می دهد يا آنان را سير می كند، می تواند برای هر يك از نان خورهای فقير، اگر چه صغير باشند، يك مدّ طعام به او بدهد.
- ( مسأله 106 ) در مواردی كه به علت عذری روزه نگرفته و بايد برای هر روز يك مدّ طعام به فقير بدهد، میتواند كفاره چند روز را به يك فقير بدهد.
- ( مسأله 107 ) كسی كه از روی عمد روزه خود را باطل كرده، اگر بعد از ظهر مسافرت كند كفاره از او ساقط نمیشود، همچنين است اگر پيش از ظهر برای فرار از كفاره مسافرت نمايد، بلكه اگر قبل از ظهر مسافرتی برای او پيش آيد نيز
كفاره بر او واجب است. - ( مسأله 108 ) اگر كسی عمدا روزه خود را باطل كند و پس از آن عذری مانند حيض يا نفاس و يا مرضی كه برای روزه دار ضرر دارد پيش آيد، كفاره از او بنابر احتیاط ساقط نمی شود.
- ( مسأله 109 ) اگر يقين كند كه روز اول ماه رمضان است و از روی عمد روزه خود را باطل نمايد، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده كفاره بر او واجب نيست.
- ( مسأله 110 ) اگر انسان شك كند كه آخر رمضان است يا اول شوال و از روی عمد روزه خود را باطل نمايد، بعد معلوم شود اول شوال بوده كفاره بر او واجب نيست.
- ( مسأله 111 ) اگر مرد روزه دار، همسر روزه دار خود را به جماع مجبور كند، كفاره روزه خود و همسرش بر او واجب می شود، ولی اگر زن به جماع راضی بوده و يا زن شوهرش را به جماع يا كار ديگری كه روزه را باطل می كند وادار نمايد، كفاره هر كدام به عهده خودش می باشد.
- ( مسأله 112 ) اگر مرد روزه دار همسر روزه دار خود را به جماع مجبور كرده و زن در وسط كار به جماع راضی شده است، دو كفاره بر مرد و يك كفاره بر زن واجب می شود، ولی اگر مرد همسر خود را به مبطلات ديگری غير از جماع مجبور كند، كفاره روزه زن بر هيچ يك از آن دو واجب نيست. لکن اجبارکننده گناه کرده است.
- ( مسأله 113 ) اگر مرد روزه دار در ماه رمضان با همسر روزه دار خود كه خواب است جماع نمايد يك كفاره بر او واجب می شود و روزه زن صحيح است و كفاره هم بر او واجب نيست.
- ( مسأله 114 ) كسی كه به واسطه مسافرت يا بيماری روزه نمی گيرد نمی تواند زنِ روزه دار خود را به جماع مجبور كند و اگر مجبور نمايد كفاره بر خود مرد واجب نيست، ولی بنابر احتياط واجب كفاره زن را بپردازد.
- ( مسأله 115 ) انسان نبايد در بجا آوردن كفاره كوتاهی كند، ولی لازم نيست فورا آن را انجام دهد، هر چند بهتر است. و اگر چند سال طول بكشد و كفاره را بجا نياورد چيزی به آن افزوده نمی شود.
- ( مسأله 116 ) كسی كه قضای روزه رمضان را گرفته، اگر تا اذان ظهر آن را باطل نكرده است ديگر نمی تواند باطل كند و اگر بعد از ظهر از روی عمد آن را باطل كند بايد به ده فقير هر كدام يك مدّ (حدود 750 گرم) طعام بدهد و اگر نمیتواند بايد سه روز روزه بگيرد و بنابر احتياط واجب بايد پی در پی باشد. و بنابر احتياط مستحب خوب است به جای ده فقير شصت فقير را طعام بدهد.
[1]. مقصود از مواد خوراكی چيزهايی از قبيل: گندم، آرد، نان، برنج و چيزهايی است كه به عنوان غذا از آن استفاده مى كنند.
دیدگاهتان را بنویسید