مبطلات روزه
مبطلات روزه
- ( مسأله 26 ) ده چيز روزه را باطل می كند و به آنها «مبطلات روزه» می گويند:
1 و 2 ـ خوردن و آشاميدن 3 ـ جماع 4 ـ استمناء 5 ـ دروغ بستن به خدا و يا پيامبر(ص) و يا امامان معصوم (ع) و نيز بنابر احتياط دروغ بستن به حضرت زهرا عليهاالسلام و ساير پيامبران و جانشيان آنان 6 ـ بنابر احتياط واجب رساندن غبار غليظ به حلق 7 ـ بنا بر احتياط واجب فرو بردن تمام سر در آب 8 ـ باقی ماندن بر جنابت يا حيض و يا نفاس تا سپیده صبح 9 ـ اماله كردن با چيزهای روان 10 ـ قی كردن از روی عمد.
و احكام اين ها در مسائل آينده بيان می شود.
1 و 2 ـ خوردن و آشاميدن
- ( مسأله 27 ) اگر روزه دار از روی عمد چيزی بخورد يا بياشامد روزه او باطل می شود، چه خوردن و آشاميدن آن چيز معمول باشد مثل نان و آب، يا معمول نباشد مثل خاك و شيره درخت. و در كم يا زياد بودن آن تفاوتی نيست، حتی اگر مسواك را كه رطوبت دارد از دهان بيرون آورد و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد روزه او باطل می شود.
- ( مسأله 28 ) اگر روزه دار از روی اشتباه و فراموشی چيزی بخورد يا بياشامد روزه اش باطل نمی شود، چه روزه او واجب باشد يا مستحب.
- ( مسأله 29 ) اگر موقعی كه مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، بايد از فرو بردن غذا خودداری نمايد و چنانچه عمدا فرو برد روزه اش باطل است، و در روزه رمضان به دستوری كه بعدا گفته خواهد شد كفاره هم بر او واجب می شود.
- ( مسأله 30 ) اگر شك كند كه صبح شده می تواند كاری كه روزه را باطل می كند انجام دهد، ولی بنابر احتياط پيش از تحقيق، كاری كه روزه را باطل می كند انجام ندهد.
- ( مسأله 31 ) احتياط واجب آن است كه روزه دار از تزريق آمپول های تقويتی، دارويی و انواع سرمها خودداری كند، ولی تزريق آمپولی كه برای بی حس كردن عضوی از بدن به كار می رود اشكال ندارد. پس اگر روزه دار مريضی باشد كه روزه برای او ضرر ندارد، ولی به آمپول دارويی نياز دارد و ناچار است در روز آمپول را بزند، پس از زدن آمپول روزه آن روز را بگيرد.
- ( مسأله 32 ) اگر روزه دار چيزی را كه لای دندان مانده است از روی عمد فرو برد، روزه اش باطل می شود.
- ( مسأله 33 ) شستن و خلال كردن دهان و دندان پيش از سپیده صبح لازم نيست، هر چند احتمال دهد غذای لای دندان در روز فرو رود، ولی اگر بداند غذايی كه لای دندان مانده در روز فرو می رود و خلال نكند بنابر احتياط روزه او باطل می شود، بلكه در صورت فرو رفتن كفاره هم لازم است.
- ( مسأله 34 ) فرو بردن اخلاط سر و سينه تا هنگامی كه به فضای دهان نرسيده اشكال ندارد، ولی اگر به فضای دهان رسيده باشد آن را فرو نبرد.
- ( مسأله 35 ) فرو بردن آب دهان هر چند به خاطر تصور ترشی و مانند آن در دهان جمع شده باشد اشكال ندارد و روزه را باطل نمی كند.
- ( مسأله 36 ) اگر روزه دار به قدری تشنه شود كه بترسد از تشنگی بميرد و يا زيان غير قابل تحملی به او برسد، واجب است به اندازه ای كه از مردن يا از آن زيان رها می شود آب بياشامد، و اگر ماه رمضان باشد بايد در بقيه روز از انجام كاری كه روزه را باطل می كند خودداری نمايد، و بنابر احتياط قضای آن را هم بگيرد.
- ( مسأله 37 ) انسان نمی تواند به خاطر ضعف و ناتوانی جسمی روزه خود را بخورد، ولی اگرضعف او به قدری زياد است كه به طورعادی قابل تحمل نيست خوردن روزه اشكال ندارد. لکن بقدر ضرورت
- ( مسأله 38 ) اگر روزه برای انسان ضرر داشته باشد، نبايد روزه بگيرد و اگر با وجود ضرر روزه گرفت روزهاش باطل است و بايد قضای آن را بجا آورد، همچنين است اگر احتمال بدهد كه روزه برای او ضرر دارد و احتمال او در نظر مردم عقلايی و بجا باشد.
- ( مسأله 39 ) جويدن غذا برای بچه يا پرنده و چشيدن غذا و مانند اين ها كه به واسطه آن معمولاً غذا به حلق نمی رسد، اگر چه اتفاقا به حلق برسد، روزه را باطل نمی كند، ولی اگر انسان از ابتدا بداند كه به حلق می رسد، چنانچه فرو رود روزه اش باطل می شود و بايد قضای آن را بگيرد و كفاره هم بر او واجب میشود، بلكه در اين صورت اگر فرو نرود نيز آن روز را روزه بگيرد و بنابر احتياط قضای آن را هم بجا آورد.
3 ـ جماع:
- ( مسأله 40 ) «جماع» روزه را باطل می كند، اگر چه فقط به اندازه ختنه گاه داخل شود و منی هم بيرون نيايد و فرقی نمی كند كه با زن باشد يا ـ نعوذ باللّه ـ با مرد. و اين عمل موجب بطلان روزه فاعل و مفعول می شود.
- ( مسأله 41 ) در صورتی كه تصميم به جماع گرفته و توجه داشته باشد كه روزه اش باطل می شود، هر چند جماع انجام نگرفته يا به اندازه ختنه گاه داخل نشود و منی بيرون نيايد، صحت روزه او محل اشكال است، پس روزه آن روز را تمام كند و قضای آن را نيز بجا آورد.
- ( مسأله 42 ) هر گاه فراموش كند كه روزه است و جماع نمايد، يا او را به جماع مجبور نمايند به طوری كه عمل بدون اراده و اختيار او واقع شود روزه او باطل نمی شود، ولی چنانچه در بين جماع يادش بيايد يا ديگر مجبور نباشد بايد فورا از حال جماع خارج شود؛ وگرنه روزه او باطل می شود.
4 ـ استمناء:
- ( مسأله 43 ) «استمناء» آن است كه انسان كاری كند كه منی از او بيرون آيد و اين كار حرام بوده و روزه را باطل می كند، ولی اگر بدون آنكه كاری انجام دهد يا فكری كند، بی اختيار منی از او خارج شود روزه اش باطل نمی شود.
- ( مسأله 44 ) اگر به قصد بيرون آمدن منی كاری انجام دهد، اگر چه منی از او بيرون نيايد، صحت روزه او محل اشكال است، پس آن روزه را تمام كند و قضای آن را نيز بجا آورد.
- ( مسأله 45 ) اگر كاری كند كه بی اختيار منی از او بيرون آيد مسأله چند صورت پيدا می كند، زيرا يا قصد بيرون آمدن منی دارد يا عادت به خروج منی دارد، يا هم عادت و هم قصد دارد و يا نه عادت و نه قصد دارد و در صورت اخير يا اطمينان دارد كه منی خارج نمی شود يا اطمينان ندارد و در هر صورت كار او يا از قبيل نگاه و صحبت كردن است يا از قبيل بوسه و لمس می باشد. و بنابر احتياط واجب در همه اقسام، روزه اش باطل می شود، هر چند در بعضی از صورت ها باطل نشدن خالی از وجه نيست.
- ( مسأله 46 ) هر گاه روزه دار بداند كه اگر در روز بخوابد محتلم[1] می شود، بنابر احتياط مستحب نخوابد، مگر اينكه به زحمت و مشقت بيفتد كه در اين صورت می تواند در روز بخوابد؛ ولی بايد آن روزه را تمام كند و بنابر احتياط مستحب قضای آن را هم بجا آورد. وچنانچه نداند در صورت خوابيدن محتلم می شود يا نه، میتواند بخوابد و اگر محتلم شد روزه او صحيح است.
- ( مسأله 47 ) اگر روزه دار در حال بيرون آمدن منی از خواب بيدار شود، واجب نيست از بيرون آمدن آن جلوگيری كند.
- ( مسأله 48 ) روزه داری كه محتلم شده می تواند بول و استبرا نمايد و اگر بداند يا احتمال دهد منی در مجرا مانده و در صورتی كه پيش از غسل بول و استبرا نكند بعد از غسل منی از او بيرون میآيد و دوباره جنب می شود، بنابر احتياط واجب بايد پيش از غسل بول و استبرا كند؛ ولی اگر غسل كرده باشد و بداند به واسطه بول و استبرا باقيمانده منی بيرون می آيد و دوباره جنب می شود نمی تواند استبرا كند. لکن قبول این مشکل است.
5 ـ دروغ بستن به خدا يا پيامبر و يا امامان(علیهم السلام) :
- ( مسأله 49 ) اگر روزه دار با گفتن، نوشتن، اشاره و مانند آن به خدا يا پيامبر (ص) و يا امامان (علیهم السلام) از روی عمد نسبت دروغ بدهد، گرچه بلافاصله بگويد دروغ گفتم يا توبه كند، روزه او باطل می شود. و بنابر احتياط اين حكم در مورد حضرت زهرا (عليها السلام) و ساير پيامبران و جانشينان آنان نيز جريان دارد.
- ( مسأله 50 ) اگر روزه دار بخواهد خبری را كه نمی داند راست است يا دروغ، نقل كند، بنابر احتياط بايد از قول كسی كه آن خبر را گفته يا از كتابی كه آن خبر در آن بوده نقل نمايد، يا به طور اجمال بگويد: «خبری به اين مضمون وارد شده است» و نبايد به طور جدی از گفته خدا يا پيامبر (ص) يا امام(ع) خبر دهد.
- ( مسأله 51 ) اگر خبری را به اعتقاد اينكه صحت دارد از قول خدا يا پيامبر (ص) و يا امامان (علیهم السلام) نقل كند و بعد معلوم شود دروغ بوده، روزه او باطل نمی شود.
- ( مسأله 52 ) اگر دروغی را كه ديگری ساخته از روی عمد به خدا يا پيامبر (ص) و يا امامان (علیهم السلام) نسبت دهد روزه اش باطل می شود، ولی اگر از قول كسی كه آن دروغ را ساخته نقل كند اشكال ندارد.
- ( مسأله 53 ) اگر از روزه دار بپرسند خدا يا پيامبر و يا يكی از امامان چنين مطلبی را فرموده اند يا نه و او از روی عمد، خلاف واقع را بگويد روزه اش باطل می شود.
- ( مسأله 54 ) اگر در شب دروغی را نسبت دهد و روز بعد كه روزه دار است بگويد: حرفی كه ديشب گفتم درست بود، يا حرف راستی را در شب نسبت دهد و در روز بگويد: ديشب دروغ گفتم، روزه او باطل است.
- ( مسأله 55 ) نسبت دروغ به خدا و پيامبر(ص) و امامان (علیهم السلام) از روی شوخی، هر چند بی ادبی است، روزه را باطل نمی كند.
6 ـ رساندن غبار غليظ به حلق:
- ( مسأله 56 ) اگر روزه دار مواظبت نكند و غبار يا بخار يا دود و مانند اينها داخل حلق شود، چنانچه اطمينان داشته كه به حلق نمیرسد روزه اش صحيح است و اگر گمان میكرده كه به حلق نمی رسد بنابر احتياط واجب روزه را بگيرد و قضای آن را هم بجا آورد.
- ( مسأله 57 ) اگر فراموش كند كه روزه است و مواظبت نكند، يا بی اختيار غبار و مانند آن به حلق او برسد روزه اش باطل نمی شود و چنانچه ممكن است بايد آن را بيرون آورد.
7 ـ فرو بردن تمام سر در آب:
- ( مسأله 58 ) اگر روزه دار از روی عمد تمام سر خود را به تدريج يا يك دفعه زير آب فرو برد، گرچه بدن او از آب بيرون باشد، بنابر احتياط واجب بايد قضای آن روزه را بگيرد، ولی اگر تمام بدن را آب بگيرد و مقداری از سر بيرون باشد روزه باطل نمی شود.
- ( مسأله 59 ) اگر نيمی از سر را يك بار و نيمی ديگر را بار ديگر در آب فرو برد، به طوری كه در يك لحظه همه سر زير آب نباشد روزه اش باطل نيست.
- ( مسأله 60 ) اگر تمام سر زير آب رود و فقط مقداری از موها بيرون بماند بنابر احتياط واجب روزهاش باطل می شود و بايد آن روزه را تمام كند و قضای آن را هم بجا آورد.
- ( مسأله 61 ) اگر شك كند كه تمام سر زير آب رفته يا نه، روزه اش صحيح است.
- ( مسأله 62 ) فرو بردن سر در گلاب و آب های مضاف ديگر نيز حكم آب مطلق را دارد، ولی در چيزهای ديگری كه روان است اشكال ندارد.
- ( مسأله 63 ) اگر روزه دار با استفاده از كلاه غواصی و نظاير آن، كه سر او داخل محفظ های قرار می گيرد، به زير آب رود روزه اش صحيح است.
- ( مسأله 64 ) اگر روزه دار بی اختيار در آب بيفتد و تمام سر او زير آب رود و يا از روی فراموشی سر خود را زير آب نمايد، روزه اش باطل نمی شود، ولی هر گاه يادش بيايد بايد فورا سر را بيرون آورد و چنانچه بيرون نياورد بنابر احتياط واجب روزه اش باطل می شود و بايد آن روزه را تمام كند و قضای آن را هم بجا آورد.
- ( مسأله 65 ) اگر از روی عادت با افتادن در آب سرش زير آب میرود، چنانچه با توجه به اين مطلب خود را در آب انداخته و سرش زير آب رود بنابر احتياط واجب روزه اش باطل می شود و بايد آن روزه را تمام كند و قضای آن را هم بجا آورد، ولی چنانچه يقين يا اطمينان داشته كه سرش زير آب نمی رود اشكال ندارد.
- ( مسأله 66 ) روزه داری كه برای نجات غريق، ناگزير از فرو بردنِ سر به زير آب است، گرچه نجات غريق واجب باشد، بنابر احتياط واجب روزه او صحيح نيست، پس اگر روزه او واجب معيّن است روزه آن روز را تمام كند و قضای آن را هم بگيرد و اگر واجب غير معيّن است و قبل از ظهر باشد لازم نيست روزه آن روز را تمام كند و تنها بايد عوض آن را بجا آورد و اگر روزه او مستحبی باشد لازم نيست آن را تمام كند و قضا نيز ندارد.
- ( مسأله 67 ) ريختن آب روی سرش اشكال ندارد، ولی اگر مثل آب لوله های بزرگ يا آبشار باشد كه يكباره تمام سر را می پوشاند اشكال دارد.
- ( مسأله 68 ) زن روزه دار علاوه بر اينكه بايد سر خود را زير آب نبرد بنابر احتياط از نشستن در آب نيز خودداری نمايد.
8 ـ باقی ماندن بر جنابت يا حيض و يا نفاس تا سپیده صبح:
- ( مسأله 69 ) اگر در روزه ماه رمضان و قضای آن، بلكه بنابر احتياط واجب هر روزه واجب ديگر «جنب» يا «حائض» و يا «نفساء» از روی عمد تا سپیده صبح غسل نكند، يا اگر وظيفه او تيمم است تيمم ننمايد، روزه او باطل می باشد.
- ( مسأله 70 ) اگر جنب در روزه رمضان يا روزه واجبی كه مثل روزه رمضان وقت آن معيّن است تا سپیده صبح از روی اشتباه و عذر غسل يا تيمم نكند، مثل آنكه نفهمد جنب شده، روزه اش صحيح است، ولی بنابر احتياط واجب در روزه قضای رمضان و نيز در روزه های واجب ديگر كه وقت آنها وسعت دارد روزه او صحيح نيست.
- ( مسأله 71 ) كسی كه جنب است و می خواهد روزه واجبی بگيرد كه وقت آن معيّن است، مثل روزه رمضان، چنانچه از روی عمد غسل نكند تا وقت تنگ شود بنابر احتياط واجب تيمم كند و روزه را بگيرد و قضای آن را هم بجا آورد و كفاره را نيز بپردازد.
- ( مسأله 72 ) اگر جنب در ماه رمضان غسل را فراموش كند و پس از يك يا چند روز ديگر متوجه شود، بايد روزه هايی را كه يقين دارد در آن حال گرفته قضا نمايد، همچنين بنابر احتياط واجب اگر يقين كند كه در اين حال روزه واجب ديگری گرفته است بايد عوض آن را بگيرد.
- ( مسأله 73 ) اگر در عدد روزه هايی كه در حال جنابت گرفته شك كند میتواند فقط آنچه را يقين دارد قضا نمايد، ولی اگر عدد آن ها را میدانسته و در اثر كوتاهی در انجام قضای روزه ها در عدد آن ها شك كرده است، احتياطا آنچه را شك دارد نيز قضا نمايد.
- ( مسأله 74 ) كسی كه در شب ماه رمضان برای هيچ يك از غسل و تيمم وقت ندارد نبايد خود را جنب نمايد و اگر جنب كند روزه اش باطل و قضا و كفاره بر او واجب می شود. ولی اگر تنها برای تيمم وقت دارد، چنانچه خود را جنب نمايد بنابر احتياط واجب تيمم كند و روزه آن را گرفته و قضای آن را هم بجا آورد و كفاره نيز بدهد.
- ( مسأله 75 ) اگر مطمئن است كه به اندازه غسل وقت دارد و خود را جنب كند و بعد بفهمد وقت نداشته است، تيمم نمايد و روزهاش صحيح است، ولی اگر گمان به وسعت وقت داشته، چنانچه تحقيق كرده باشد روزه او صحيح است و اگر تحقيق نكرده باشد بايد تيمم نمايد و روزه را بگيرد و سپس بنابر احتياط واجب قضای آن را هم بجا آورد.
- ( مسأله 76 ) كسی كه بايد برای روزه تيمم كند، بنابر احتياط واجب پس از تيمم تا سپیده صبح نخوابد و حدث ديگری نيز از او سر نزند.
- ( مسأله 77 ) هر گاه جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بيدار شود احتياط واجب آن است كه دوباره پيش از غسل نخوابد، هر چند احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پيش از سپیده صبح بيدار می شود.
- ( مسأله 78 ) كسی كه در شب ماه رمضان جنب شده اگر قصد خوابيدن داشته باشد چهار صورت دارد:
1 ـ چنانچه بداند تا سپیده صبح بيدار نمیشود يا عادت به بيدار شدن ندارد، بنابر احتياط واجب نبايد بخوابد و در صورتی كه بخوابد و تا سپیده صبح بيدار نشود روزه اش باطل و قضا و كفاره بر او واجب می شود.
2 ـ اگر می داند يا گمان و يا عادت دارد كه پيش از سپیده صبح بيدار میشود يكی از اين سه حالت را دارد:
الف ـ چنانچه با اين تصميم كه پس از بيدار شدن غسل كند بخوابد، ولی تا سپیده صبح بيدار نشود، روزهاش صحيح است.
ب ـ اگر از خواب اول بيدار شود و با همين تصميم دوباره بخوابد و بيدار نشود، بايد روزه را بگيرد و قضای آن را هم بجا آورد، بلكه در صورتی كه يقين يا وثوق به بيدار شدن نداشته بنابر احتياط كفاره نيز بدهد.
ج ـ اگر برای بار سوم بخوابد و بيدار نشود، بايد روزه را بگيرد و علاوه بر قضا بنابر احتياط واجب كفاره نيز بدهد.
3 ـ اگر می داند يا احتمال می دهد كه پيش از سپیده صبح بيدار می شود و نخواهد بعد از بيدار شدن غسل كند يا ترديد داشته باشد كه غسل كند يا نه، در صورتی كه بخوابد و تا سپیده صبح بيدار نشود روزه اش باطل است و قضا و كفاره نيز بر او واجب می شود.
4 ـ اگر به طور كلی از جنابت و غسل غفلت داشته باشد و بخوابد، بايد روزه آن روز را بگيرد و قضای آن را هم بجا آورد.
- ( مسأله 79 ) خوابی را كه انسان در آن محتلم شده بنابر احتياط واجب بايد خواب اول به حساب آورد، ولی اگر در بيداری جنب شده باشد، خوابی كه پس از آن واقع می شود خواب اول است. و حكم خواب چهارم يا بيشتر همانند حكم خواب سوم می باشد.
- ( مسأله 80 ) اگر روزه دار در روز محتلم شود واجب نيست فورا غسل كند، هر چند بهتر است.
- ( مسأله 81 ) هر گاه در ماه رمضان پس از سپیده صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده، هر چند بداند پيش از اذان محتلم شده است، روزه او صحيح است. ولی اگر روزه او قضای رمضان باشد، چنانچه وقت آن تنگ است بنابر احتياط واجب آن روز را روزه بگيرد و بعد از رمضان هم دوباره آن را بجا آورد و اگر وقت آن تنگ نيست روزه او باطل است.
- ( مسأله 82 ) كسی كه میخواهد قضای روزه رمضان را بگيرد اگر تا سپیده صبح جنب بماند، هر چند از روی عمد نباشد، چنانچه وقت قضا وسعت دارد روزه او باطل است و اگر وقت وسعت ندارد بنابر احتياط آن روز را روزه بگيرد و پس از رمضان دوباره آن را قضا كند.
- ( مسأله 83 ) اگر زن پيش از سپیده صبح از حيض يا نفاس پاك شود و از روی عمد غسل نكند و در تنگی وقت تيمم هم ننمايد، روزه او در ماه رمضان باطل است، همچنين است بنابر احتياط در غير رمضان، ولی اگر وقت برای غسل نداشته باشد، در روزه واجبی كه مثل رمضان وقت آن معيّن است بنابر احتياط واجب تيمم نمايد و تا سپیده صبح بيدار بماند و روزه اش صحيح است، بلكه اگر تيمم ممكن نباشد بدون تيمم هم روزه اش صحيح است. و چنانچه روزه واجب غير معيّن يا روزه مستحبی باشد روزه اش با تيمم صحيح نيست.
- ( مسأله 84 ) اگر زن نزديك سپیده صيح از حيض يا نفاس پاك شود و برای هيچ كدام از غسل و تيمم وقت نداشته باشد، يا بعد از سپیده بفهمد كه پيش از سپیده پاك شده، چنانچه روزهای را كه میگيرد مثل روزه رمضان واجب معيّن باشد صحيح است و اگر روزه مستحب يا روزه ای باشد كه مثل روزه كفاره، وقت آن معيّن نيست صحت آن محل اشكال است.
- ( مسأله 85 ) اگر حائض يا نفسا غسل خود را فراموش كرده و پس از يك يا چند روز يادش بيايد، بنابر احتياط واجب روزه هايی را كه يقين دارد در آن حال گرفته قضا نمايد.
- ( مسأله 86 ) خواب دوم و سوم حائض يا نفسا در شب ماه رمضان پس از پاك شدن حكم خواب دوم و سوم جنب را ندارد، بلكه اگر در بيدار شدن و غسل كردن كوتاهی نكرده باشد خواب سوم او هم اشكال ندارد و چنانچه تا سپیده صبح بيدار نشود روزه اش صحيح است و در صورتی كه كوتاهی كرده باشد خواب اول او هم اشكال دارد و چنانچه تا سپیده صبح بيدار نشود روزه اش باطل است.
- ( مسأله 87 ) زنی كه در حال استحاضه است اگر غسل های خود را به تفصيلی كه در احكام استحاضه گفته شد انجام دهد روزههای او صحيح است.
- ( مسأله 88 ) كسی كه مسّ ميّت كرده میتواند بدون غسل مسّ ميّت روزه بگيرد و اگر در حال روزه هم ميّت را لمس نمايد روزه او باطل نمی شود.
9 ـ اماله كردن با چيزهای روان:
- ( مسأله 89 ) اماله كردن با چيز روان گرچه از روی ناچاری و برای درمان باشد روزه را باطل میكند، ولی استعمال شيافهايی كه برای درمان موضعی به كار میرود اشكال ندارد و بنابر احتياط واجب بايد از استعمال شياف هايی نظير شياف ترياك و شياف هايی كه اثر غذايی يا دارويی دارد خودداری شود.
10 ـ قی كردن:
- ( مسأله 90 ) اگر روزه دار عمدا قی كند، گرچه از روی بيماری و ناچاری باشد، روزه اش باطل میشود، ولی اگر از روی اشتباه و يا بی اختيار قی كند اشكال ندارد.
- ( مسأله 91 ) اگر روزه دار بتواند از قی كردن خودداری كند، چنانچه برای او ضرر و مشقت نداشته باشد بايد در روزه واجبِ معيّن خودداری نمايد.
- ( مسأله 92 ) اگر روزه دار بداند خوراكی را كه قصد دارد در شب بخورد موجب می شود در روز ناخواسته قی كند، چنانچه بخورد و قی كند بنابر احتياط واجب بايد آن روزه را قضا نمايد، بلكه در اين فرض هر چند قی نكند بنابر احتياط قضای آن روزه را بگيرد.
- ( مسأله 93 ) اگر روزه دار بداند با آروغ زدن چيزی از گلو خارج میشود، به طوری كه می گويند قی كرده است، نبايد عمدا آروغ بزند، ولی اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد.
- ( مسأله 94 ) اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزی در گلو يا دهانش بيايد بايد آن را بيرون بريزد، ولی اگر بی اختيار فرو رود روزه اش صحيح است.
- ( مسأله 95 ) اگر از روی اشتباه چيزی را فرو برد و پيش از رسيدن به معده يادش بيايد كه روزه است، چنانچه به معده نرسيده باشد و بيرون آوردن آن ممكن باشد بايد آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است.
احكام مبطلات روزه:
- ( مسأله 96 ) اگر روزه دار از روی عمد و اختيار يكی از كارهايی كه روزه را باطل میكند انجام دهد روزهاش باطل می شود و چنانچه از روی عمد نباشد روزه اش صحيح است، ولی جنب اگر بخوابد و به تفصيلی كه گفته شد تا سپیده صبح غسل نكند روزه او باطل است.
- ( مسأله 97 ) اگر به واسطه ندانستن مسأله يكی از كارهايی كه روزه را باطل می كند انجام دهد، چنانچه در دانستن مسأله كوتاهی كرده باشد روزه او باطل است، ولی اگر كوتاهی نكرده يا حكم مسأله را اشتباه فهميده باشد باطل بودن روزه او محل اشكال است، هر چند احتياط آن است كه دوباره آن را بجا آورد.
- ( مسأله 98 ) اگر روزه دار از روی اشتباه و فراموشی يكی از كارهايی كه روزه را باطل می كند انجام دهد و به خيال اينكه روزه اش باطل شده از روی عمد دوباره يكی از آن ها را انجام دهد، بنابر احتياط واجب روزه اش باطل می شود.
- ( مسأله 99 ) اگر چيزی به زور در گلوی روزه دار بريزند يا سر او را به زور در آب فرو برند روزه او باطل نمی شود، ولی اگر مجبورش كنند كه روزه خود را باطل كند، مثلاً به او بگويند اگر غذا نخوری ضرر مالی يا جانی به تو میزنيم و خودش برای جلوگيری از ضرر چيزی بخورد، روزه او باطل می شود و چنانچه در ماه رمضان باشد بقيه روز را امساك نمايد و قضای آن را بجا آورد.
- ( مسأله 100 ) روزه دار نبايد جايی برود كه می داند يا اطمينان دارد چيزی در گلويش می ريزند يا مجبورش می كنند كه خودش روزه خود را باطل كند، بلكه اگر فقط قصد رفتن به آنجا را نمايد و نرود بنابر احتياط روزهاش باطل می شود، پس آن روزه را تمام كند و قضای آن را نيز بجا آورد. گرچه در این فرض حکم به ابطال مشکل است.
[1]. بيرون آمدن منی در خواب را «محتلم شدن» مى نامند.
دیدگاهتان را بنویسید