نماز خوف
نماز خوف
(مسأله 514) «نماز» از انسان بالغ و عاقل واجد شرايط در هيچ حالی ساقط نمی شود، حتی در حال درگيری مسلحانه، حمله دزد يا درنده به هر شكل ممكن بايد نماز خود را بخواند، اگر ممكن باشد ايستاده وگرنه نشسته يا در حال راه رفتن، پياده يا سواره يا خوابيده و بايد تا ممكن است تكبيرة الاحرام را رو به قبله بگويد و بقيه نماز را هم هر قدر كه میتواند رو به قبله انجام دهد و اگر نمی تواند ركوع و سجود را به طور كامل بجا آورد به اشاره انجام دهد. و چنانچه نماز خواندن برای او به اين اندازه هم ممكن نباشد، بنابر احتياط واجب بايد پس از نيّت، تكبيرة الاحرام را به قصد ما فی الذمّه[1] بگويد و به جای هر ركعت يك «سُبْحانَ اللّهِ وَ الحَمْدُ لِلّهِ وَ لا إِلهَ إِلاّ اللّهُ وَ اللّهُ أَكْبَر» گفته و به دنبال آن دعای ديگری هم بخواند و سپس با تشهد و سلام نماز را تمام نمايد. و اگر به وظيفه خود به شكل ممكن عمل كند نمازش اعاده يا قضا ندارد.
(مسأله 515) اگر به جهت ضرورت، بعضی از نماز را به عنوان مثال در حال راه رفتن يا سواره بخواند و در بين نماز ضرورت برطرف شود، بايد باقيمانده نماز را بر طبق وظيفه فعلی تمام و كامل بجا آورد و اگر وقت باقی است بنابر احتياط دوباره نماز را به طور كامل بخواند، همچنين اگر بعضی از نماز را كامل انجام داده و در بين آن خوف و ضرورت پيدا شده است باقيمانده را بر طبق ضرورت بجا آورد.
(مسأله 516) اگر انسان به وجود دشمن يا درنده يقين كند و نماز را شكسته يا در حال راه رفتن بجا آورد و بعد معلوم شود اشتباه كرده است، چنانچه وقت نماز باقی است بنابر احتياط نماز را دوباره بخواند و اگر وقت گذشته قضا ندارد.
(مسأله 517) اگر نمازگزار برای دفع حمله حيوان درنده يا دزد، نماز را به نيّت نماز خوف، دو ركعتی يا سواره و يا در حال راه رفتن بجا آورد، چنانچه تا آخر وقت نماز، خوف او باقی باشد نمازش صحيح است و گرنه بنابر احتياط نماز را دوباره به طور كامل بخواند.
[1]. يعنی به قصد آنچه در واقع به عهده اوست.
دیدگاهتان را بنویسید