نيّت
نيّت
(مسأله 152)«نيّت»؛ يعنی تصميم و اراده بر انجام كار و اگر انسان به كاری كه انجام می دهد توجه داشته باشد قهرا نيّت و اراده آن كار را خواهد داشت. انسان بايد عبادات و از جمله نماز را به نيّت قربت؛ يعنی برای انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد و لازم نيست نيّت را از قلب خود بگذراند يا به زبان بگويد كه مثلاً: «چهار ركعت نماز ظهر می خوانم قربةً إلی اللّه»، بلكه در نماز احتياط كه در موارد شكِ در ركعات خوانده می شود نبايد به زبان بگويد.
(مسأله 153) انسان بايد فقط برای انجام فرمان خدا نماز بخواند و انگيزه ديگری نداشته باشد، پس اگر برای ريا؛ يعنی نشان دادن به مردم باشد يا خدا و مردم، هر دو، را در نظر بگيرد نماز او باطل است، اما اگر ريا در قلب نمازگزار خطور نمايد ولی تأثيری در عمل او نداشته باشد نماز او صحيح است.
(مسأله 154) اگر قسمتی از نماز را هم برای غير خدا بجا آورد نماز باطل می شود، چه آن قسمت واجب باشد مثل حمد و سوره و چه مستحب باشد مانند قنوت، بلكه اگر تمام نماز را برای خدا بجا آورد، ولی نشان دادن به مردم در جای مخصوص مثل مسجد، يا در وقت مخصوص مثل اول وقت و يا به طرز مخصوصی مثلاً با جماعت، نماز بخواند نمازش باطل نیست و این را تظاهر گویند و چه بسا مطلوب و مستحب باشد.
(مسأله 155) تعيين شماره ركعت های نماز لازم نيست، ولی نمازگزار بايد هنگام شروع نماز متوجه باشد نمازی را كه قصد دارد بخواند نماز ظهر است يا عصر نماز قضاست يا ادا و نيز در مثل نماز صبح و نافله آن كه تعيين هر كدام متوقف بر قصد وجوب يا استحباب می باشد بايد نيّت وجوب يا استحباب نمايد.
(مسأله 156) انسان بايد از آغاز تا پايان نماز يا هر عبادت ديگر به نيّت خود باقی باشد و اگر مثلاً در بين نماز چنان غافل شود كه اگر از او بپرسند نداند چه می كند نمازش باطل است.
دیدگاهتان را بنویسید