احكام روزه مسافر
احكام روزه مسافر
- ( مسأله 143 ) مسافری كه بايد نمازهای چهار ركعتی را دو ركعتی بخواند نبايد روزه بگيرد، ولی مسافری كه نمازش تمام است، مثل كسی كه شغلش مسافرت است، بايد روزه خود را هم بگيرد.
- ( مسأله 144 ) مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، هر چند برای فرار از روزه باشد، ولی مسافرت پيش از روز بيست و چهارم رمضان مكروه است، مگر اينكه مسافرت به قصد انجام عمره يا حج و يا كار ضروری ديگر باشد.
- ( مسأله 145 ) اگر غير از روزه رمضان و نذر معيّن، روزه معيّن ديگری بر انسان واجب باشد بنابر احتياط مستحب در آن روز مسافرت نكند، مگر آنكه ضرورتی پيش آيد و اگر در سفر باشد بايد قصد كند ده روز آنجا بماند و آن روز را روزه بگيرد، ولی اگر نذر كرده باشد روز معيّنی را روزه بگيرد بنابر اقوی میتواند در آن روز، مسافرت نمايد و در سفر روزه نگيرد و بنابر احتياط واجب قضای آن را بجا آورد.
- ( مسأله 146 ) اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نكند نمی تواند آن را در سفر بجا آورد، ولی چنانچه نذر كند كه روز معيّنی را در سفر روزه بگيرد بايد آن را در سفر بجا آورد. همچنين اگر نذر كند روز معيّنی را، چه مسافر باشد يا نباشد، روزه بگيرد بايد آن روز را گرچه مسافر باشد روزه بگيرد.
- ( مسأله 147 ) گرفتن روزه مستحبی در سفر جايز نيست، ولی مسافر می تواند برای برآورده شدن حاجت سه روز در مدينه منوّره روزه مستحبی بگيرد، به شرط آنكه روزه قضا به عهده او نباشد. و احوط آن است كه روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه باشد.
- ( مسأله 148 ) كسی كه نمیداند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز به مسأله آگاه شود روز هاش باطل می شود و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است، ولی اگر مسأله را میدانسته و فراموش كرده يا متوجه نيست كه مسافر می باشد روزه اش باطل است.
- ( مسأله 149 ) كسی كه روزه است و قصد مسافرت دارد يكی از چند حالت را دارد:
الف ـ اگر پس از اذان ظهر مسافرت كند، روزهاش صحيح است و بايد آن را تمام نمايد.
ب ـ اگر پيش از ظهر از وطن خارج شود و قصد كمتر از سفر شرعی داشته باشد يا بخواهد كمتر از سفر شرعی برود و برگردد، روزه اش صحيح است و بايد آن را به پايان ببرد.
ج ـ اگر پيش از ظهر از وطن خارج شود و قصد حدّاقل سفر شرعی را داشته باشد، پس از رسيدن به حد ترخّص[1] روزه او صحيح نيست و قضای آن واجب میشود، هر چند اگر از شب قبل قصد مسافرت نداشته احوط آن است كه روزه را تمام كند و قضای آن را هم بجا آورد. و چنانچه مسافر پيش از رسيدن به حد ترخّص روزه خود را باطل كند بنابر احتياط كفاره نيز بر او واجب می شود.
- ( مسأله 150 ) اگر مسافر پيش از ظهر به وطن خود يا جايی كه میخواهد ده روز در آنجا بماند برسد، چنانچه كاری كه روزه را باطل می كند انجام نداده باشد بايد آن روز را روزه بگيرد و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نيست، بلكه صحيح هم نمی باشد.
- ( مسأله 151 ) اگر مسافر بعد از ظهر به وطن خود يا جايی كه می خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، گر چه كاری كه روزه را باطل می كند انجام نداده باشد روزه آن روز صحيح نيست.
- ( مسأله 152 ) مسافری كه قصد كرده ده روز در محلی بماند، اگر روزه بگيرد و بعد از ظهر از ماندن در آنجا منصرف شود يكی از دو حالت را دارد:
الف- چنانچه يك نماز چهار ركعتی ادا خوانده باشد، روزه اش صحيح است و تا وقتی در آنجاست بايد نمازهای خود را تمام بخواند و روزه هايش را نيز بگيرد.
ب- چنانچه يك نماز چهار ركعتی ادا نخوانده باشد، روزه آن روزش صحيح است، ولی نمازهای خود را بايد شكسته بخواند و در روزهای بعد هم نمی تواند روزه بگيرد.
- ( مسأله 153 ) مسافر و كسی كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد و يا در خوردن و آشاميدن خود را كاملاً سير كند.
دیدگاهتان را بنویسید